جمعیت، برنامهریزی و توسعه پایدار
تعامل جمعيت و توسعه و اهميّت فزايندهي اين تعامل، جمعيّتشناسي را به صورت يكي از رشتههاي دانشگاهي درآورده است كه ارتباط تنگاتنگي با برنامههاي توسعهي پايدار دارد. يكي از عواملي كه به طور فزايندهاي منجر به تقويّت ابعاد كاربردي جمعيّتشناسي شد، اهميّت وقوف به ساختار و ويژگيهاي جمعيّت در برنامهريزيهاي توسعه بوده است. اگرچه در ابتداي برنامهريزيهاي توسعه، جمعيّت به عنوان عاملي بيروني و زمينهاي تلقّي ميشد، اما بعدها، بهويژه از سالهاي نيمهي دوّم قرن بيستم، سياستهاي و خطّمشيهاي جمعيّتي به طور فزايندهاي در كانون برنامههاي توسعه قرار گرفت. به اين ترتيب، در آستانهي ورود به هزارهي سوّم، جمعيّت، برنامهريزي و توسعهي پايدار روابط تنگاتنگي پيدا كردند و همين انگيزهاي شد براي اين كه انجمن جمعيّتشناسی ايران چهارمين همایش دورهاي خود را با عنوان “جمعيّت، برنامهريزي و توسعهي پايدار” سازماندهي كند. اين همايش با همكاري و حمايتهاي دانشكدهي علوم اجتماعي دانشگاه تهران، صندوق جمعيّت سازمان ملل متّحد، مركز آمار ايران، سازمان ثبت احول، مركز مطالعات و پژوهشهاي جمعيّتي آسيا و اقيانوسيه و پژوهشكدهي آمار برگزار شد. در پايان هر يك از روزهاي همایش به ترتيب دو ميزگرد با عنوانهاي “كيفيت آمارهاي جمعيتي و نقش آن در برنامهريزي وتوسعهي پايدار” و “جايگاه سياستهاي جمعيتي در برنامهريزي توسعه” برگزار شد.
